Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος αμήν
Κατ’ αρχήν μέρες που ‘ναι ας ευχηθώ σε όλους σας, πιστούς και απίστους, τα Χρόνια Πολλά.
Αυτά από θρησκευτικής πλευράς αδέρφια.
Από πολιτικοοικονομικής πλευράς το προσδοκούμενο, το φως της Ανάστασης, δεν το βλέπω «στο βάθος του τούνελ».
Και μακάρι να διαψευστώ.
Σαν τον Γεωργίου το 2004 με την Εθνική και το Euro, που έγινε «ρόμπα» εκ του αποτελέσματος.
Αλλά η δική μας περίπτωση θα έλεγα ότι είναι εντελώς διαφορετική από του αναστηθέντος, όπως λένε τα θρησκευτικά βιβλία, Χριστού.
Κατ’ αρχήν εμάς μας έχουν πεθάνει αλλά δεν μας το λένε.
Τώρα αν θα μας αναστήσουν θα σας γελάσω!
Απλά προσπαθώ να ανακαλύψω τον σκοπό ή καλύτερα το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα από την συνεχή χορήγηση διαφόρων γιατροσοφίων στον κλινικά νεκρό ασθενή.
Μπας κι από κει βγαίνουν μίζες;
Διόλου απίθανο, σε αυτό οι άνθρωποι είναι μανούλες, από την μύγα ξύγκι βγάζουν όταν είναι να ενθυλακώσουν.
Απλά με πιάνει το «γαμώτο» διαβάζοντας δεξιά κι αριστερά κριτική γιά τον Έλληνα.
Κοντεύουν να μας αναγορεύσουν ως τους τζίτζικες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Κι όμως δεν είναι έτσι, και το λέω και το εννοώ, και γνωρίζω επακριβώς ότι δεν είναι έτσι.
Τόχω ξαναγράψει, είμαστε κατ’ ευθείαν απόγονοι των «Αρχαίων ημών προγόνων» ως έχοντες τα ίδια ακριβώς ελαττώματα αλλά, ήρθε η ώρα να το γράψω, και προτερήματα.
Και πάνω απ’ όλα το ΦΙΛΟΤΙΜΟ!
Αυτή η λέξη που δεν μεταφράζεται σε καμμιά γλώσσα άρα δεν υπάρχει και η έννοια της.
«Πιάσε» τον Έλληνα στο φιλότιμο κι’ αν δεν ανταποκριθεί....
Δεν χάθηκε το φιλότιμο στον Έλληνα, χάθηκαν αυτοί που θα του κεντρίσουν το φιλότιμο!!
Χάθηκαν οι χαρισματικοί ηγέτες!
Οι λαοί παραμένουν οι ίδιοι, απλά μεγαλουργούν κάτω από μιά ηγεσία, που κάνει την υπέρβαση!
Και στην περίπτωση μας, την σημερινή τραγική κατάσταση, τι εχέγγυα προσφέρεις εσύ ο ηγέτης, γιά να ανταποκριθεί ο άλλος στο κάλεσμα σου!
Αναγκαστικά ΙΔΙΩΤΕΥΕΙΣ αφού σου έχουν στερήσει την επιλογή.
Όσο δε γιά την σημείωση, που διάβασα ότι σε άλλες γλώσσες το idiot σημαίνει ότι σημαίνει, απλά ανθυπομειδιώ.
Κατ’ αρχήν η γλώσσα μας προϋπήρξε της γλώσσας των idiots αλλά και η συνήχηση λέξεων σε διάφορες γλώσσες είναι φαινόμενο σύνηθες, π.χ. πες την Ιταλία, να κάτσω, κάτσε ή όπως αλλοιώς και θα γυρίσουν όλοι να σε κοιτάξουν.
Είναι ιστορικά αποδεκτό ότι η αποχή από τα κοινά θεωρείτο ποινικά κολάσιμο αμάρτημα στην Αρχαία Αθήνα, αλλά τότε η πολιτική δεν εθεωρείτο επάγγελμα αλλά ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ.
Σήμερα έχουμε γεμίσει με card visit με τ.βουλευτές, πολιτευτές κ.λ.π.
Θυμάμαι κάποτε επεσκέφθηκα ένα καθηγητή μου, του Ε.Μ.Π., που είχε υπουργοποιηθεί και φυσικά ήθελε να τον αποκαλώ κε καθηγητά κι’ όχι κε υπουργέ!
Όχι σαν κάποιον άλλο μεγαλοσχήμονα νυν υπουργό, που ποτέ του δεν επέβαλλε το προσωνύμιο του καθηγητού.
Ποιός ξέρει το γιατί;
Χώρια που και στα διάφορα πάνελς ακούς κε υπουργέ παρόλο που είναι τέως!
Το μόνο, που πείραξε το «δημοκρατικό αίσθημα» ήταν το βασιλεύς.
Εδώ ό άλλος πρόεδρος συνεταιρισμού εκλέγεται και διατηρεί τον τίτλο του προέδρου ισοβίως.
Με δεδομένο λοιπόν ότι η πολιτική είναι πλέον επάγγελμα, διά νόμου αποκλειστικής απασχόλησης, θα πρέπει να δούμε την ποιότητα και την σύνθεση της «κάστας» των πολιτικών.
Δεν έχω σχόλιο να κάνω πάνω σε αυτό.
Απλά να θυμίσω ότι παλιά φαγώθηκαν περιουσίες στην πολιτική ενώ σήμερα φτιάχνονται.
Κι ένα άλλο, που μ’ αρέσει να διατυμπανίζω, εάν μένανε άνεργοι όλοι αυτοί οι πολιτικοί θα έβρισκαν επαγγελματική στέγη κάπου?
Ένας Τσοβόλας μόνο ξαναδούλεψε με επιτυχία!
Γιατί σε άλλες χώρες οι πολιτικοί συνεχίζουν την επαγγελματική τους δραστηριότητα ενώ οι καθ’ ημάς περιφέρονται και μπερδεύονται στα πόδια μας και ρουσφετολογούν στα διάφορα πολιτικά γραφεία με την ελπίδα της επανάκαψμης;
Και το αποτέλεσμα είναι ΤΡΑΓΙΚΟ, έχουμε Κ Α Τ Α Ν Τ Η Σ Ε Ι η χώρα των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων.
Ένας «χριστιανός», που εργάζεται κανονικά, εκτός δημ τομέα, πρέπει να δουλεύει γιά άλλους δύο, το ελάχιστο, ένα δημ.υπάλληλο κι ένα συνταξιούχο.
Εμείς έχουμε αντιστρέψει την μαρξιστική θεωρία, δηλαδή το οι πολλοί δουλεύουν γιά ένα.
Εδώ ένας πρέπει να δουλεύει για πολλούς!
Τι... "σκατά" καπιταλισμός είναι αυτός?
Αναφορικά με το φιλότιμο και τα άλλα προτερήματα του Έλληνα ας θυμηθούμε την συσπείρωση ενάντια στον ιταλό εισβολέα κάτω από φασιστική κυβέρνηση, την υπέρβαση στους χρόνους των Ολυμπιακών έργων και εκατοντάδες άλλα παραδείγματα.
Γιατί λοιπόν όλη αυτή η ενέργεια, το ταλέντο, η ΑΞΙΩΣΥΝΗ πάνε χαμένα?
Πολύ απλά δεν υπάρχουν ηγέτες να εμπνεύσουν και να συσπειρώσουν τον λαό.
Ο τελευταίος μεγάλος ηγέτης μετά την επανάσταση του 21 ήτο ο Χαρίλαος Τρικούπης και πριν απ’ αυτόν ο Όθων και ο Καποδίστριας.
Σας αρέσει δεν σας αρέσει αυτή είναι η αποτίμηση της ιστορίας.
Είπαμε εκ του αποτελέσματος....
Από την στιγμή λοιπόν, που δεν έχουμε ένα Μαραντόνα να πάρει μόνος του το Παγκόσμιο Κύπελλο στο Μεξικό το ‘86 πρέπει να αρκεστούμε στην γερμανική συνταγή Ρεχάγκελ, ένα ΣΥΝΟΛΟ κατά τεκμήριο μέτριων παικτών, κατάφερε το ακατόρθωτο αλλά λειτούργησε συλλογικά κι όχι κατά μόνας.
Αλλά η συλλογική λειτουργία δεν πρέπει να είναι ποδηγετούμενη από τα κομματικά γραφεία.
Τα κομματικά γραφεία μας βλέπουν όλους σαν ΠΕΛΑΤΕΣ.
Χρειάζεται ΥΓΙΗΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ στα πάντα, ένωση καταναλωτών, σχολικά συμβούλια κι όχι μονο ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ.
«Καλός» ο γείτονας ο Μπερλούσκα αλλά με τα συνδικάτα τα βρίσκει μπαστούνια.
Δυστυχώς για μας δεν υπάρχει ούτε Σωκράτης ούτε Διογένης ούτε Μακρυγιάννης να μας «ξυπνήσουν» από τις κομματικές πλύσεις εγκεφάλου, «τα κακώς κείμενα»
Το ότι το έθνος «ανάδελφον» επέζησε 4.000 χρόνια δεν σημαίνει ότι αυτό θα συμβαίνει εσαεί.
Κάποτε χάνεται και η «ρέντα».
«Συν Αθηνά και χείρα κίνει»
Αυτά από θρησκευτικής πλευράς αδέρφια.
Από πολιτικοοικονομικής πλευράς το προσδοκούμενο, το φως της Ανάστασης, δεν το βλέπω «στο βάθος του τούνελ».
Και μακάρι να διαψευστώ.
Σαν τον Γεωργίου το 2004 με την Εθνική και το Euro, που έγινε «ρόμπα» εκ του αποτελέσματος.
Αλλά η δική μας περίπτωση θα έλεγα ότι είναι εντελώς διαφορετική από του αναστηθέντος, όπως λένε τα θρησκευτικά βιβλία, Χριστού.
Κατ’ αρχήν εμάς μας έχουν πεθάνει αλλά δεν μας το λένε.
Τώρα αν θα μας αναστήσουν θα σας γελάσω!
Απλά προσπαθώ να ανακαλύψω τον σκοπό ή καλύτερα το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα από την συνεχή χορήγηση διαφόρων γιατροσοφίων στον κλινικά νεκρό ασθενή.
Μπας κι από κει βγαίνουν μίζες;
Διόλου απίθανο, σε αυτό οι άνθρωποι είναι μανούλες, από την μύγα ξύγκι βγάζουν όταν είναι να ενθυλακώσουν.
Απλά με πιάνει το «γαμώτο» διαβάζοντας δεξιά κι αριστερά κριτική γιά τον Έλληνα.
Κοντεύουν να μας αναγορεύσουν ως τους τζίτζικες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Κι όμως δεν είναι έτσι, και το λέω και το εννοώ, και γνωρίζω επακριβώς ότι δεν είναι έτσι.
Τόχω ξαναγράψει, είμαστε κατ’ ευθείαν απόγονοι των «Αρχαίων ημών προγόνων» ως έχοντες τα ίδια ακριβώς ελαττώματα αλλά, ήρθε η ώρα να το γράψω, και προτερήματα.
Και πάνω απ’ όλα το ΦΙΛΟΤΙΜΟ!
Αυτή η λέξη που δεν μεταφράζεται σε καμμιά γλώσσα άρα δεν υπάρχει και η έννοια της.
«Πιάσε» τον Έλληνα στο φιλότιμο κι’ αν δεν ανταποκριθεί....
Δεν χάθηκε το φιλότιμο στον Έλληνα, χάθηκαν αυτοί που θα του κεντρίσουν το φιλότιμο!!
Χάθηκαν οι χαρισματικοί ηγέτες!
Οι λαοί παραμένουν οι ίδιοι, απλά μεγαλουργούν κάτω από μιά ηγεσία, που κάνει την υπέρβαση!
Και στην περίπτωση μας, την σημερινή τραγική κατάσταση, τι εχέγγυα προσφέρεις εσύ ο ηγέτης, γιά να ανταποκριθεί ο άλλος στο κάλεσμα σου!
Αναγκαστικά ΙΔΙΩΤΕΥΕΙΣ αφού σου έχουν στερήσει την επιλογή.
Όσο δε γιά την σημείωση, που διάβασα ότι σε άλλες γλώσσες το idiot σημαίνει ότι σημαίνει, απλά ανθυπομειδιώ.
Κατ’ αρχήν η γλώσσα μας προϋπήρξε της γλώσσας των idiots αλλά και η συνήχηση λέξεων σε διάφορες γλώσσες είναι φαινόμενο σύνηθες, π.χ. πες την Ιταλία, να κάτσω, κάτσε ή όπως αλλοιώς και θα γυρίσουν όλοι να σε κοιτάξουν.
Είναι ιστορικά αποδεκτό ότι η αποχή από τα κοινά θεωρείτο ποινικά κολάσιμο αμάρτημα στην Αρχαία Αθήνα, αλλά τότε η πολιτική δεν εθεωρείτο επάγγελμα αλλά ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ.
Σήμερα έχουμε γεμίσει με card visit με τ.βουλευτές, πολιτευτές κ.λ.π.
Θυμάμαι κάποτε επεσκέφθηκα ένα καθηγητή μου, του Ε.Μ.Π., που είχε υπουργοποιηθεί και φυσικά ήθελε να τον αποκαλώ κε καθηγητά κι’ όχι κε υπουργέ!
Όχι σαν κάποιον άλλο μεγαλοσχήμονα νυν υπουργό, που ποτέ του δεν επέβαλλε το προσωνύμιο του καθηγητού.
Ποιός ξέρει το γιατί;
Χώρια που και στα διάφορα πάνελς ακούς κε υπουργέ παρόλο που είναι τέως!
Το μόνο, που πείραξε το «δημοκρατικό αίσθημα» ήταν το βασιλεύς.
Εδώ ό άλλος πρόεδρος συνεταιρισμού εκλέγεται και διατηρεί τον τίτλο του προέδρου ισοβίως.
Με δεδομένο λοιπόν ότι η πολιτική είναι πλέον επάγγελμα, διά νόμου αποκλειστικής απασχόλησης, θα πρέπει να δούμε την ποιότητα και την σύνθεση της «κάστας» των πολιτικών.
Δεν έχω σχόλιο να κάνω πάνω σε αυτό.
Απλά να θυμίσω ότι παλιά φαγώθηκαν περιουσίες στην πολιτική ενώ σήμερα φτιάχνονται.
Κι ένα άλλο, που μ’ αρέσει να διατυμπανίζω, εάν μένανε άνεργοι όλοι αυτοί οι πολιτικοί θα έβρισκαν επαγγελματική στέγη κάπου?
Ένας Τσοβόλας μόνο ξαναδούλεψε με επιτυχία!
Γιατί σε άλλες χώρες οι πολιτικοί συνεχίζουν την επαγγελματική τους δραστηριότητα ενώ οι καθ’ ημάς περιφέρονται και μπερδεύονται στα πόδια μας και ρουσφετολογούν στα διάφορα πολιτικά γραφεία με την ελπίδα της επανάκαψμης;
Και το αποτέλεσμα είναι ΤΡΑΓΙΚΟ, έχουμε Κ Α Τ Α Ν Τ Η Σ Ε Ι η χώρα των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων.
Ένας «χριστιανός», που εργάζεται κανονικά, εκτός δημ τομέα, πρέπει να δουλεύει γιά άλλους δύο, το ελάχιστο, ένα δημ.υπάλληλο κι ένα συνταξιούχο.
Εμείς έχουμε αντιστρέψει την μαρξιστική θεωρία, δηλαδή το οι πολλοί δουλεύουν γιά ένα.
Εδώ ένας πρέπει να δουλεύει για πολλούς!
Τι... "σκατά" καπιταλισμός είναι αυτός?
Αναφορικά με το φιλότιμο και τα άλλα προτερήματα του Έλληνα ας θυμηθούμε την συσπείρωση ενάντια στον ιταλό εισβολέα κάτω από φασιστική κυβέρνηση, την υπέρβαση στους χρόνους των Ολυμπιακών έργων και εκατοντάδες άλλα παραδείγματα.
Γιατί λοιπόν όλη αυτή η ενέργεια, το ταλέντο, η ΑΞΙΩΣΥΝΗ πάνε χαμένα?
Πολύ απλά δεν υπάρχουν ηγέτες να εμπνεύσουν και να συσπειρώσουν τον λαό.
Ο τελευταίος μεγάλος ηγέτης μετά την επανάσταση του 21 ήτο ο Χαρίλαος Τρικούπης και πριν απ’ αυτόν ο Όθων και ο Καποδίστριας.
Σας αρέσει δεν σας αρέσει αυτή είναι η αποτίμηση της ιστορίας.
Είπαμε εκ του αποτελέσματος....
Από την στιγμή λοιπόν, που δεν έχουμε ένα Μαραντόνα να πάρει μόνος του το Παγκόσμιο Κύπελλο στο Μεξικό το ‘86 πρέπει να αρκεστούμε στην γερμανική συνταγή Ρεχάγκελ, ένα ΣΥΝΟΛΟ κατά τεκμήριο μέτριων παικτών, κατάφερε το ακατόρθωτο αλλά λειτούργησε συλλογικά κι όχι κατά μόνας.
Αλλά η συλλογική λειτουργία δεν πρέπει να είναι ποδηγετούμενη από τα κομματικά γραφεία.
Τα κομματικά γραφεία μας βλέπουν όλους σαν ΠΕΛΑΤΕΣ.
Χρειάζεται ΥΓΙΗΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ στα πάντα, ένωση καταναλωτών, σχολικά συμβούλια κι όχι μονο ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ.
«Καλός» ο γείτονας ο Μπερλούσκα αλλά με τα συνδικάτα τα βρίσκει μπαστούνια.
Δυστυχώς για μας δεν υπάρχει ούτε Σωκράτης ούτε Διογένης ούτε Μακρυγιάννης να μας «ξυπνήσουν» από τις κομματικές πλύσεις εγκεφάλου, «τα κακώς κείμενα»
Το ότι το έθνος «ανάδελφον» επέζησε 4.000 χρόνια δεν σημαίνει ότι αυτό θα συμβαίνει εσαεί.
Κάποτε χάνεται και η «ρέντα».
«Συν Αθηνά και χείρα κίνει»
Η τελευταία ελπίδα, η επανάσταση των αμνών!
Και σίγουρα πολιτικοποιημένος δεν είναι ο πολιτικολογών στα καφενεία, συχνάζων στα κομματικά γραφεία και ψηφίζων ανελλιπώς και συντεταγμένως όταν κι «εφόσον» κληθεί.
Και σίγουρα πολιτικοποιημένος δεν είναι ο πολιτικολογών στα καφενεία, συχνάζων στα κομματικά γραφεία και ψηφίζων ανελλιπώς και συντεταγμένως όταν κι «εφόσον» κληθεί.
Η πολιτική είναι μιά ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΣ, απαιτεί πολίτες συνειδητοποιμένους και υπεύθυνους.
Όχι τίποτα άλλο αλλά εάν προσδοκάτε ΑΝΑΣΤΑΣΗ νεκρών, σαν καλοί χριστιανοί, βάλτε ένα χεράκι κι εσείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου